Соңғы уақытта, әсіресе ұлт патриоттарының аузынан, Қазақстанның “отарсызданудан” өтпегенін және ол оған ауадай қажет екенін естіп жатырмыз. Бұл шынымен де солай ма? Осыны түсінуге тырысайық.
Көбінесе, “отарсыздандыру” біздің еліміз үшін маңызды процесс екенін дәлелдеуге тырысатын адамдар, онсыз одан әрі даму мүмкін емес деп, оны Романовтардың патша тағындағы үш жүз жылдық билігі мен Кеңес Одағының жетпіс жылдық тарихымен теңестіреді.
Мен мұндай адамдарды шынымен түсінбеймін, өйткені патша дәуірін КСРО-мен салыстыру, кем дегенде, ғылыми емес. Ал ғылыми әдістемені пайдаланып, жұмыс істей алмаған жағдайда, біздің оқу орындары үшін ең қауіпті оқулықтар басылып шығады.
Егер біздің балалар қазір оқып жатқан оқулықтар деңгейі бойынша отаршылдық дәуіріндегі оқулықтардан төмен болса, “отарсыздандыру ” туралы не айтуға болады.
Біздің республикамызға “отарсыздандыру” қажет пе? Егер бүгінгі шындықты айтатын болсақ, біздің республикамызға, әсіресе, коронавирустық инфекция пандемиясы мен экономикалық дағдарыс жағдайында көп нәрсе қажет.
“Отарсыздандыру” пайдасына ең көп таралған дәлел – тіл мәселесі екенін атап өткім келеді. Яғни, осы үдерісті жақтаушылардың пікірінше, Қазақстанның барлық мемлекеттік ұйымдары мен билік органдары қазақ тілін ғана қолдануы керек.
Менің ойымша, “отарсыздандыру” ұғымы жастардың санасын иемденуге тырысатын батысшыл ұлттық либералдардың насихатындағы миды шаю құралы болып табылады. Шын мәнінде, бұл Ресейден алыстатып, Батыс қол жеткізгісі келіп отырған, посткеңестік әлеуметтік-мәдени кеңістіктен кетіру дегенді білдіреді. Осыған байланысты “сананы жаңғырту” және “ашаршылықты” мойындау аясында барлығын толық оңалту бойынша кезекті науқанның басталуы бекер емес. Мұның бәрі қазір Қазақстанда енгізуге белсенді тырысып жатқан украиналық Майданның арсеналынан.
Саяси шолушы Нұрлан Фадеев, арнайы «Эхо Казахстана» үшін.
